Το ρεμπέτικο είναι ένα καθαρά λαϊκό μουσικό κίνημα που ξεκίνησε στην Ελλάδα στις αρχές του 20ού αιώνα και εξέφραζε τις χαρές και τις λύπες των λιγότερο προνομιούχων, σχηματίζοντας έναν σύνδεσμο μεταξύ των ντόπιων κατοίκων και των προσφύγων από τη Μικρά Ασία, που κατέκλυσαν τα αστικά κέντρα μετά τον διωγμό τους το 1922.

Ως μουσικό ιδίωμα, επεξεργάζεται δημιουργικά τη μουσική κληρονομιά της Ανατολικής Μεσογείου, με τα δικά του όργανα και μουσικές κλίμακες, γεφυρώνοντας κατά κάποιο τρόπο τη μουσική της Ανατολής με αυτή της Δύσης.

Ανέδειξε ιδιοφυείς συνθέτες, τραγουδιστές και οργανοπαίκτες, οι οποίοι δημιούργησαν ένα τεράστιο πρωτότυπο ρεπερτόριο απίστευτης ποικιλομορφίας και αμεσότητας, που συνόδευσε τη ζωή των απλών ανθρώπων, στους οποίους απευθυνόταν.

Στις δεκαετίες που πέρασαν από τότε, άκμασε και παρήκμασε, τα θέματά του διαφοροποιήθηκαν, προσαρμοζόμενο στα ζητήματα της ελληνικής κοινωνίας, προκειμένου σταδιακά να εξελιχθεί ή και να συγχωνευθεί σε αυτό που ονομάζουμε ελληνική λαϊκή μουσική.

Από το 1972 και μετά, το ενδιαφέρον για το ρεμπέτικο ξύπνησε ξανά και στις αρχές της δεκαετίας του 1980 παιζόταν ζωντανά στους αντίστοιχους χώρους, ενώ η δισκογραφία του γραμμοφώνου ψηφιοποιήθηκε και άρχισε να κυκλοφορεί σε CD, ενώ το ρεπερτόριο ηχογραφήθηκε, διδάχθηκε, μελετήθηκαν οι παλιές τεχνικές κ.λπ.

Από το 2017 αποτελεί Μνημείο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας της UNESCO.